زمان از دست رفته

    حرف خواب بود، یادم افتاد که سالهای دانشگاه گاهی پیش می آمد که وقت خواب ظهر یا حتی شب، روی تشک را پر از مداد و خودکار و لایتر میکردم و بعد روی آنها میخوابیدم که جایم راحت نباشد و هم کم بخوابم و هم راحت تر از خواب بیدار شوم و اینطوری بتوانم بیشتر درس بخوانم. برای همسرم که اینها را تعریف کردم، شاخ در آورده بود.

خلاصه ما بیست و چندسالگی هایمان را اینطوری تباه کردیم. ما را از 30 و الی آخر نترسانید.